گاهی آدم مورد علاقه ما تبدیل به درسی
‏برای کل زندگیمون میشه…

برات پیش اومده؟
تجربیات عاطفیِ دردناک میتونن به عنوان یادگیری هیجانی در حافظه ما ثبت بشن، از دیدگاه جان بالبی، روابط مهم، الگوهای ذهنی ما رو میسازن و وقتی کسی که به او دلبستیم باعث درد میشه، مغز این تجربه رو به عنوان یک هشدار عاطفی ذخیره میکنه تا در آینده از آسیب مشابه جلوگیری کنه، این فرآیند شبیه به یادگیری مبتنی بر بقاست، طبق تحقیقات ریچارد تدسکی، برخی افراد پس از شکست های عاطفی، به جای فروپاشی، به بینش عمیق تری درباره خود و روابطشون میرسن و این رابطه تبدیل به درس میشه چون:
– خودآگاهی رو افزایش میدن
– مرزهای روانی رو تقویت میکن
– و سازوکارهای دفاعی سالم تر ایجاد میکنن
از نگاه روانشناسی تحلیلی یونگ، چنین تجربیاتی گاهی “سایه” ما رو‌ فعال میکنن یعنی بخش هایی از شخصیت که با درد آشنا میشن اما در نهایت به بلوغ میرسن
اما اگه فرد به دلیل این تجربه به کلی از عشق اجتناب کنه، ممکنه دچار تعمیم افراطی (یک خطای شناختی) شده باشه ولی اگه درس گرفتن منجر به انتخاب آگاهانه تر بشه، نشون دهنده انعطاف پذیری روانیه اون آدمه
خلاصه که اغلب روابط ما به نتیجه خاصی نمیرسن اما میتونن درسی بشن که شاید بعدا برامون مفید باشن